Winston Churchil schreef :
'If you will not fight for the right when you can easily win without bloodshed; if you will not fight when your victory will be sure and not too costly; you may come to the moment when you will have to fight with all the odds against you and only a small chance of survival. There may even be a worse case: you may have to fight when there is no hope of victory, because it is better to perish than to live as slaves.'

Als je niet bereid bent te vechten voor het juiste/het recht wanneer je makkelijk kunt winnen zonder bloedvergieten; als je niet bereid bent te vechten wanneer de overwinning zeker is en niet kostelijk; dan kan je tot op het moment komen dat je toch zal moeten vechten met alle kansen tegen je, en er slechts een kleine kans op overleven bestaat. Het kan zelfs zover komen dat je zal moeten vechten wanneer er geen hoop meer is op overwinning omdat het beter is te sterven en vergaan dan te leven als slaven."

06 mei 2007

Het is nooit in de krant verschenen....

Ach ze had het dan ook uitgelokt, meende een 30 jarige man, nog in jeugdbeweging -uniform met dito korte broek. De vrouw van middelbare leeftijd tegen wie hij dit aan de kassa in de supermarkt zei, fronste zichtbaar haar wenkbrauwen bij die uitspraak en zweeg.
Ik kende de jongeman niet, maar de vrouw uit de buurt des te beter, en toen de jeugdleider door de glazen schuifdeur verdween zuchtte ze diep, en zei met een verontwaardigde toon: “da’s straf”, hiermee duidelijk mijn nieuwsgierigheid aansprekend. “Wat dan?” vroeg ik, zoals ze verwachtte van mij; en daarmee kreeg ik het verhaal dat nooit in de krant verschijnt.
De dochter van haar zus, een vroeger jeugdbewegingmeisje, had een goed jaar geleden te kennen gegeven dat ze aanhangster was van het Vlaams Belang. Na verwoede, doch tevergeefse pogingen om haar te bekeren tot “het correcte politieke geloof”, werd ze dan maar danig gepest werd tot ze de beweging verliet.
Tot daar aan toe, dat soort vrienden moest ze helemaal niet meer hebben; maar toen ze het waagde om met een affiche van het Vlaams Belang rond te rijden in haar kleine autootje werd algauw duidelijk hoe tolerant de zichzelf benoemde verdraagzamen waren. Immers werden er kort nadien diepe krassen over de ganse lengte van haar auto aangebracht met een scherp voorwerp, en enkele dagen later werden twee van haar banden lek gestoken.
Tja, ze is klacht gaan neerleggen blijkt het, … tegen onbekenden.
Toen de buurvrouw dit verhaal had verteld tijdens de eerder informele babbel aan de jeugdbewegingleider, een vroegere goede bekende van haar nichtje, had ze daarmee het verbazende antwoord gegenereerd.

Het was mij al duidelijk hoe verdraagzaam en objectief de mensen zijn die tegen het Vlaams Belang zijn. Daarom ziet men minder affiches in etalages, minder verkiezingsborden in de tuin, geen stickers op de auto’s. Maar wil het daarom zeggen dat er minder Vlaams Belangers zijn? Alvast waren er in dit geval al een aantal bij gekomen, en daar heeft men geen propagandageld voor moeten verkwisten. Eigenlijk is het:: hoe meer affiches en propaganda van de andere partijen, hoe groter de schrik is bij de andere partijen. Weten ze nog niet dat het niet alleen over de putjes in het fietspad gaat of de trager-verkeer-stokpaardjes?
Denkt men nu echt dat iedereen op de 1-10 concerten gehersenspoeld is?
Het is zoals mijn eerdere anekdote over de pralines.
Ineens gaat de cd&V wat aan justitie doen, Waar zat Tony Van Parijs die al een oude vent is, en co in vorige legislaturen toen ze zelf wat aan justitie konden veranderen?

Geen opmerkingen: