Paulien merkte op dat een heel klein vogeltje van onbekende soort een nestje aan ‘t bouwen was op bij terras. En wel in de bezem van Chinese makelij die ze daar enkele jaren geleden tegen de muur hadden gehangen.
“Tja, leuk zeg” beaamde Gust haar ontdekking.
“Dan kunnen we het gadeslaan vanuit ons raam, en zien we straks de kleine vogeltjes,…… Maar is dat daar niet gevaarlijk ?” volgde met enige tussenpauze
“Je bedoelt voor de kat ? of voor de vogeltjes?
Voor de vogeltjes is er geen gevaar, tenzij de kat een verticale bakstenen muur 2 meter omhoog kan klauteren. Het gevaar is dus voor de kat want die gaat zeker op haar snor als ze dat probeert.”
Ze zat nog even aan haar veel te hete kop koffie te slurpen, waarvan Gust dacht dat alleen maar een begaafd fakir dit kon, en zei ongerust: “ Gaat het hier niet te druk zijn, zo voor het raam?”
De ochtend verliep gewoon zoals altijd: de kleinzoon werd gebracht door de dochter, de postbode kwam langs op haar lawaaierig rode brommertje, en de buurman belde nog aan om een geleende huisvuilsticker terug te brengen.
Uitzonderlijk, want meestal was het Gust die bij hem een huisvuilsticker moest gaan lenen. Het deed Paulien haast zichtbaar deugd dat het hem ook eens was overkomen.
Opmerkzame man als hij is, wees hij ons nog op het nestbouwend vogeltje in de bezem vooraleer terug te vertrekken.
Omdat dit nu eenmaal de routine is, eerder dan de noodzaak, spookte de vrouw des huizes die voormiddag nog regelmatig voorbij het raam met al haar kuisattributen.
Nee, een nestbouwend vogeltje kon haar compulsief poetsgedrag niet stoppen.
Toen ze op de middag weer veel te hete koffie dronk zei ze teleurgesteld:
“ Ik heb ons vogeltje al een tijdje niet meer gezien, zou het zich bedacht hebben.?”
Goed mogelijk, want de keuze van je buren is belangrijk. Ze moeten tegelijk sociaal, maar niet storend en alomtegenwoordig zijn.
Deze zin begreep dan weer te persoonlijk, zoals dit vrouwen weleens overkomt, want met een verduisterend gezicht ging de grendel op haar lippen, en het werd de hele tijd stil aan tafel.
Toen Gust diezelfde dag met hond Flurk een ommetje maakte langs een rustig paadje op twee hondenplasjes van het huis, merkte hij een zelfde vogeltje op dat ijverig met wat pluizen een hulstbosje invloog. Toen het er weer naar buiten kwam en op een takje bleef zitten, knipoogde hij er naar, “ een veel betere keuze, hé Flurk” mompelend tot zijn hond.
De geboortegolf werd niet gestopt door de drukke keerbezem en de uitslaande stofvod, alleen verplaatst.
§§
Ooit begon ik mijn blog met het voornemen af en toe cursiefjes te schrijven , soms wat filosoferende stukjes, soms iets over onze verbluffende Europese cultuur en geschiedenis.
Niet dat dit mijn vak is, want nee, ik ben een ondernemende techneut; louter uit hobby wou ik dit doen, en zonder pretentie. Soms wat biografisch, soms wat observerend, af en toe herkenbaar voor mijn familie en vrienden , die al eens knikkend glimlachen al ze komen lezen.
Uiteindelijk duwde de actualiteit de blog steeds meer in de richting van het nieuws en de politieke ontwikkelingen. Door Bjorn Roose die de laatste tijd een paar Simon Carmiggeltjes op zijn blog plaatste werd ik aan mijn oorspronkelijk voornemen herinnerd.
Ik ben namelijk weg van schrijvers al Carmiggelt, Verbeeck, Jos Geysen die het talent van het cursiefjes schrijven beheersen. Vooral Simon Carmiggelt, de 'uitvinder' van dit genre.
Ze hebben geen 250 blz nodig om een verhaal te vertellen, een sfeer te creëren. Ze horen tot de woordkunstenaars naar analogie van de tekenaar die met een enkele simpele vloeiende lijn, in een seconde, een paard of een gezicht op papier tovert.
Dat lijkt simpel maar daar gaat een heel leven oefenen aan vooraf. Toch wordt dit nooit minimalistische kunst zoals we die nu kennen, en waar pausen als Jan Hoet hun te vette boterham tot vandaag mee verdienen.
Ik heb niet het talent van die mensen die ingevolge hun beroep ook zeer productief waren.
Ik schrijf die stukjes enkel omdat ik er plezier in heb.
En stiekem hoop ik , jullie ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten