Laat mij nu eens een recent artikel van Joost Niemöller,
naar aanleiding van een debat op de Nederlandse zender NPO, belichten.
Centraal in dit debat staat het nieuwe essay van Wim Van Rooy “Waarover men niet spreekt” .
Door Joost Niemöller
In zijn deze week verschijnende, enorme boek ‘Waarover men niet spreekt’ (ik kom er later nog op terug) schreeuwt Wim van Rooy het uit: Waarom wordt er in het zogenaamde debat in Nederland en Vlaanderen gezwegen over de ideologische kracht van de islam?
Vandaag was Van Rooy in debat in Buitenhof met ‘immigratiedeskundige’ Leo Lucassen en de door Oman betaalde Arabist Maurits Berger. Die laatste -de inmiddels overleden arabist Hans Jansen werd niet moe dat te herhalen– stelde dat de sharia voor 95 % overeenkomt met het Nederlandse recht. (red.:Wat natuurlijk klinkklare onzin is. )
Iets waar helaas niet aan gerefereerd werd.
Lucassen kwam in Buitenhof met het argument dat ‘uit onderzoek blijkt’ dat de meeste moslims in Nederland makkelijk en graag integreren. Uit een debat op Twitter met onderwijssocioloog Jaap Dronkers is inmiddels bekend dat hij heus wel weet dat de islam een negatief effect heeft op immigratie. Bijvoorbeeld naar aanleiding van een zeer uitgebreid onderzoek naar de omvangrijke PISA database onder veertienjarigen in Europa. Ook terwijl dus wetenschappelijk het omgekeerde bewezen is, blijft Lucassen zijn verhaaltje houden. En daar wordt hij niet op afgerekend.
Lucassen blijft ondertussen goochelen met cijfers, waaruit zou moeten blijken dat er in de jaren negentig meer illegale immigranten zouden zijn dan nu. Hij doet daarbij alsof hij niet in Elsevier ontmaskerd is, vanwege vergelijkingen van appels en peren, en wordt ook op dat punt niet gecorrigeerd.
Wim van Rooy had dit kunnen doen, maar hij deed dat niet, en dat was verstandig. Hij kon beter zijn eigen verhaal vertellen. Want het verspreiden van ‘cijfermist’ en ‘wetenschappelijkheid’, is altijd een handige truc van de gevestigde orde, die doet alsof zij het over ‘de feiten’ hebben, terwijl hun tegenstanders aangestoken zouden worden door ‘emoties.’ Raak je verstrikt in dat verhaal, dan weet de kijker het niet meer en dat is precies de bedoeling.
In werkelijkheid is er natuurlijk helemaal geen feitelijke debat over de immigratie in Nederland. Net zo min als er een debat is over de islam. Er is slechts sprake van twee soorten argumenten die naast elkaar worden geplaatst.
De islamcritici, in Nederland aangevoerd door Geert Wilders, wijzen erop dat de essentie van de islamitische ideologie oorzaak is van de problemen. De goedpraters doen laatdunkend over dat punt en doen het af als een ‘theologische discussie’, om er steeds weer op te wijzen dat je heel veel verschillende soorten moslims hebt. Zijzelf zouden de praktijk kennen in het Midden Oosten en in Nederland. Zoveel moslims, zoveel versies van de islam.
De kracht van Wim van Rooy was dat hij de manipulatieve cijferbrij van Lucassen liet voor wat hij was, net als het zieligheidsverhaal over de verzonnen ‘gematigde moslims’ van Berger, die beweerde dat de moslims niets zo graag willen als zich aanpassen aan de Nederlandse rechtstaat. En dat ze zich niet kunnen uiten. Van Rooy kwam met zijn eigen praktijkvoorbeelden uit het onderwijs. Hoe de Holocaust niet besproken kon worden in de klas bijvoorbeeld. Een pijnlijk punt, waarop Berger natuurlijk niets terug te zeggen had.
Van Rooy kwam ook met een historische geschiedenis van de islam, waarbij de scheiding tussen kerk en staat nooit erkend was, en waar het terreurelement van ‘die kleine minderheid’ het altijd won. Hij trok ook een vergelijking met het communisme en het nazisme, waar net zozeer een kleine, extreme minderheid, het voor het zeggen had gekregen. Ook daar was sprake van onderliggende ideologieën die het mogelijk maakten dat op grote schaal het extreme het won van het gematigde. Lucassen kwam nog met een flauwe vergelijking over de CPN, die het in Nederland toch ook niet gewonnen had. Wat natuurlijk niets afdeed aan de essentie van de opmerking van Van Rooy dat een extreme minderheid wel degelijk de dienst uit kan gaan maken. En dat de voorbeelden die hij aanhaalde tot nadenken zouden moeten stemmen.
Dat kwam perfect over.
Om de op alle punten verliezende Berger en Lucassen te redden, besloot gespreksleider Pieter Jan Hagens het dan maar te gooien op ‘de toon van het debat.’ Toen mocht Lucassen weer eens wat gaan roepen over Wilders en zijn voorgangers, die door die toon alles verziekt zouden hebben. Hij heeft dat de afgelopen maand in zo ongeveer alle media mogen doen. Terecht werd hem toen door Wim van Rooy gewezen op het feit dat hij het hier maar had over oorzaak en gevolg, alsof dat zomaar vast te stellen viel. En hij kwam met een verhaal van Carmiggelt uit de oorlog, waar op een Nederlandse station Joden werden weggevoerd door Duitsers en de meeste Nederlanders wegkeken, terwijl één meisje daar op schrille toon tegen tekeer ging. Ja, tussen zoveel wegkijkers valt zo’n toon dan ineens op.
De kracht van Wim van Rooy was dat hij rustig bleef, zich hield bij de praktijk, en bij zijn punt, namelijk de islam als oorzaak van de problemen en het niet voeren van die discussie. Want dat er met enige regelmaat in Nederland en Vlaanderen mensen opstaan die dit zeggen, betekent natuurlijk niet dat er sprake is van een debat. Er is pas sprake van een debat wanneer de heersende klasse het over de islam durft te hebben, in plaats van het vaagweg weg te redeneren.
Wim van Rooy gaf les. Zijn tegenstanders hadden slechts wat terug te pruttelen. Een glansrijke overwinning. “
Meer heb ik daar voorlopig niet aan toe te voegen
Wim van Rooy (1947), is sinds begin 2015 de nieuwe woordvoerder van PEGIDA,
Wim Van Rooy behaalde in 1971 het diploma Letteren en Wijsbegeerte (afdeling Germaanse Filologie), met als bijkomende specialisatie godsdienstwetenschap. Hij was dertig jaar werkzaam in het onderwijs en is publicist. Als freelancer was hij 25 jaar lang verbonden aan ‘Radio 3’ (het huidige ‘Klara’), met een honderdtal programma’s over religie, antropologie, politicologie, literatuur, filosofie. Gedurende enkele jaren was hij ook tv-presentator van ‘Het Vrije Woord’. Wim van Rooy schreef honderden artikelen en recensies in verschillende literaire, maatschappelijke, historische en politieke tijdschriften, waaronder een tiental opiniestukken in De Standaard en De Morgen (recentste opiniestuk: ‘Islamofobie en waar ze vandaan komt’ – De Standaard, 29 januari 2009). Hij is auteur van het boek ‘De malaise van de multiculturaliteit’ (Uitgeverij Acco, 2008) en mede-samensteller van en -auteur in de essaybundel ‘De Islam, kritische essays over een politieke religie’ (Uitgeverij ASP, 2010) en ‘Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU’ (Uitgeverij Van Halewyck, 2012).
Wim Van Rooy behaalde in 1971 het diploma Letteren en Wijsbegeerte (afdeling Germaanse Filologie), met als bijkomende specialisatie godsdienstwetenschap. Hij was dertig jaar werkzaam in het onderwijs en is publicist. Als freelancer was hij 25 jaar lang verbonden aan ‘Radio 3’ (het huidige ‘Klara’), met een honderdtal programma’s over religie, antropologie, politicologie, literatuur, filosofie. Gedurende enkele jaren was hij ook tv-presentator van ‘Het Vrije Woord’. Wim van Rooy schreef honderden artikelen en recensies in verschillende literaire, maatschappelijke, historische en politieke tijdschriften, waaronder een tiental opiniestukken in De Standaard en De Morgen (recentste opiniestuk: ‘Islamofobie en waar ze vandaan komt’ – De Standaard, 29 januari 2009). Hij is auteur van het boek ‘De malaise van de multiculturaliteit’ (Uitgeverij Acco, 2008) en mede-samensteller van en -auteur in de essaybundel ‘De Islam, kritische essays over een politieke religie’ (Uitgeverij ASP, 2010) en ‘Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU’ (Uitgeverij Van Halewyck, 2012).
Wim van Rooy won islamdebat in Buitenhof
Door Joost Niemöller
In zijn deze week verschijnende, enorme boek ‘Waarover men niet spreekt’ (ik kom er later nog op terug) schreeuwt Wim van Rooy het uit: Waarom wordt er in het zogenaamde debat in Nederland en Vlaanderen gezwegen over de ideologische kracht van de islam?
Vandaag was Van Rooy in debat in Buitenhof met ‘immigratiedeskundige’ Leo Lucassen en de door Oman betaalde Arabist Maurits Berger. Die laatste -de inmiddels overleden arabist Hans Jansen werd niet moe dat te herhalen– stelde dat de sharia voor 95 % overeenkomt met het Nederlandse recht. (red.:Wat natuurlijk klinkklare onzin is. )
Iets waar helaas niet aan gerefereerd werd.
Lucassen kwam in Buitenhof met het argument dat ‘uit onderzoek blijkt’ dat de meeste moslims in Nederland makkelijk en graag integreren. Uit een debat op Twitter met onderwijssocioloog Jaap Dronkers is inmiddels bekend dat hij heus wel weet dat de islam een negatief effect heeft op immigratie. Bijvoorbeeld naar aanleiding van een zeer uitgebreid onderzoek naar de omvangrijke PISA database onder veertienjarigen in Europa. Ook terwijl dus wetenschappelijk het omgekeerde bewezen is, blijft Lucassen zijn verhaaltje houden. En daar wordt hij niet op afgerekend.
Lucassen blijft ondertussen goochelen met cijfers, waaruit zou moeten blijken dat er in de jaren negentig meer illegale immigranten zouden zijn dan nu. Hij doet daarbij alsof hij niet in Elsevier ontmaskerd is, vanwege vergelijkingen van appels en peren, en wordt ook op dat punt niet gecorrigeerd.
Wim van Rooy had dit kunnen doen, maar hij deed dat niet, en dat was verstandig. Hij kon beter zijn eigen verhaal vertellen. Want het verspreiden van ‘cijfermist’ en ‘wetenschappelijkheid’, is altijd een handige truc van de gevestigde orde, die doet alsof zij het over ‘de feiten’ hebben, terwijl hun tegenstanders aangestoken zouden worden door ‘emoties.’ Raak je verstrikt in dat verhaal, dan weet de kijker het niet meer en dat is precies de bedoeling.
In werkelijkheid is er natuurlijk helemaal geen feitelijke debat over de immigratie in Nederland. Net zo min als er een debat is over de islam. Er is slechts sprake van twee soorten argumenten die naast elkaar worden geplaatst.
De islamcritici, in Nederland aangevoerd door Geert Wilders, wijzen erop dat de essentie van de islamitische ideologie oorzaak is van de problemen. De goedpraters doen laatdunkend over dat punt en doen het af als een ‘theologische discussie’, om er steeds weer op te wijzen dat je heel veel verschillende soorten moslims hebt. Zijzelf zouden de praktijk kennen in het Midden Oosten en in Nederland. Zoveel moslims, zoveel versies van de islam.
De kracht van Wim van Rooy was dat hij de manipulatieve cijferbrij van Lucassen liet voor wat hij was, net als het zieligheidsverhaal over de verzonnen ‘gematigde moslims’ van Berger, die beweerde dat de moslims niets zo graag willen als zich aanpassen aan de Nederlandse rechtstaat. En dat ze zich niet kunnen uiten. Van Rooy kwam met zijn eigen praktijkvoorbeelden uit het onderwijs. Hoe de Holocaust niet besproken kon worden in de klas bijvoorbeeld. Een pijnlijk punt, waarop Berger natuurlijk niets terug te zeggen had.
Van Rooy kwam ook met een historische geschiedenis van de islam, waarbij de scheiding tussen kerk en staat nooit erkend was, en waar het terreurelement van ‘die kleine minderheid’ het altijd won. Hij trok ook een vergelijking met het communisme en het nazisme, waar net zozeer een kleine, extreme minderheid, het voor het zeggen had gekregen. Ook daar was sprake van onderliggende ideologieën die het mogelijk maakten dat op grote schaal het extreme het won van het gematigde. Lucassen kwam nog met een flauwe vergelijking over de CPN, die het in Nederland toch ook niet gewonnen had. Wat natuurlijk niets afdeed aan de essentie van de opmerking van Van Rooy dat een extreme minderheid wel degelijk de dienst uit kan gaan maken. En dat de voorbeelden die hij aanhaalde tot nadenken zouden moeten stemmen.
Dat kwam perfect over.
Om de op alle punten verliezende Berger en Lucassen te redden, besloot gespreksleider Pieter Jan Hagens het dan maar te gooien op ‘de toon van het debat.’ Toen mocht Lucassen weer eens wat gaan roepen over Wilders en zijn voorgangers, die door die toon alles verziekt zouden hebben. Hij heeft dat de afgelopen maand in zo ongeveer alle media mogen doen. Terecht werd hem toen door Wim van Rooy gewezen op het feit dat hij het hier maar had over oorzaak en gevolg, alsof dat zomaar vast te stellen viel. En hij kwam met een verhaal van Carmiggelt uit de oorlog, waar op een Nederlandse station Joden werden weggevoerd door Duitsers en de meeste Nederlanders wegkeken, terwijl één meisje daar op schrille toon tegen tekeer ging. Ja, tussen zoveel wegkijkers valt zo’n toon dan ineens op.
De kracht van Wim van Rooy was dat hij rustig bleef, zich hield bij de praktijk, en bij zijn punt, namelijk de islam als oorzaak van de problemen en het niet voeren van die discussie. Want dat er met enige regelmaat in Nederland en Vlaanderen mensen opstaan die dit zeggen, betekent natuurlijk niet dat er sprake is van een debat. Er is pas sprake van een debat wanneer de heersende klasse het over de islam durft te hebben, in plaats van het vaagweg weg te redeneren.
Wim van Rooy gaf les. Zijn tegenstanders hadden slechts wat terug te pruttelen. Een glansrijke overwinning. “
Meer heb ik daar voorlopig niet aan toe te voegen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten